Mijn trauma was ooit een lelijke wonde. Zo lelijk dat ik er niet wou naar kijken en enkel wou verstoppen. Dit lukte voor een lange tijd. Maar de wonde ontstak en langzaamaan maakte ze me ziek. Op dat moment had ik geen wonde maar was ik de wonde.
Als ik wou genezen, moest ik naar mijn wonde kijken. De wonde moest lucht en licht krijgen. Het was een lelijk zicht en ik had enorm veel weerstand om ernaar te kijken, laat staan te verzorgen. Maar onder de juiste begeleiding lukte het me. Heel geduldig en op mijn eigen ritme. Net zoals bij een ontstoken wonde doet de verzorging eerst pijn, maar al snel voel je verlichting. En dat was hier ook het geval. Mijn ontstoken wonde kon genezen en werd een litteken. Een litteken die ik soms nog voel, maar die me niet meer volledig ziek maakt, want ik weet nu hoe ik ze moet verzorgen.
Laat je wonden je niet volledig ziek maken. Vind een veilige plaats en manier om naar je wonden te kijken en leer ze te verzorgen. Het is zwaar, maar het is ok.
Onthoud vooral dit...Je bent meer dan je trauma.
Liefs,
Cindy